O peixe de San Pedro ou Sanmartiño ( Zeus faber) é un peixe pouco apreciado entre o consumidor debido, seguramente, ao aspecto que ten. A pesar do seu pouco atractivo, quen aprecie a súa fina carne poden atopalo nas prazas de abastos da Ría de Pontevedra como na de Bueu (cuxa confraría de pescadores leva o nome deste peixe), Portonvo ou na de Pontevedra.

En canto á súa morfoloxía, posúe un corpo alto e comprimido sen escamas (excepto na liña lateral) cunha cabeza de gran tamaño e unha aleta dorsal provista de raios moi longos. De cor dourada, ou gris verdoso, o sanmartiño ten unha mancha negra rodeada de branco ou amarelo no centro do corpo, a ambos os dous lados. En canto ao seu tamaño, leste adoita estar entre 20 e 50 cm aínda que pode chegar ata os 60.

O sanmartiño ten unha ampla distribución, atopándoo maioritariamente no Mediterráneo e no Atlántico oriental deas de terras escocesas ata África occidental. Pero ao tratarse dun peixe cosmopolita pode atoparse na costa surafricana occidental, ao suroeste asiático, en Australia e nas costas do Xapón. Normalmente vive en fondos arenosos entre 10 e 50 m, pero poden chegar a profundidades de ata 200 m en zonas rochosas ou praderías submarinas.

O sanmartiño aliméntase de pequenos peixes como sardiñas ou arenques e de crustáceos como os camaróns. Ocasionalmente tamén poden alimentarse de sepias e luras. Como estratexia para alimentarse poden esconderse na area utilizando as súas espiñas dorsais como anzol, aínda que normalmente achéganse lentamente á súa presa e abalánzanse sobre ela co fuciño estendido ata engulila.

É un peixe que desova no verán e consegue a madurez sexual aos 4 anos. Cando isto ocorre liberan espermatozoides e ovos para ser fecundados na auga. A posta realízase en augas pouco profundas, a menos de 100 m. En organismos de augas máis cálidas esta posta pode ter lugar na primavera.

En canto á súa captura, a frota artesanal pode obtelo mediante artes de liña como o palangre.

Como curiosidade, dise que este peixe debe o seu nome a San Pedro que, cando lle reclamaron os impostos que César esixía aos habitantes de Roma, introduciu a man na auga e sacou un peixe, abriulle a boca, sacou unha moeda e con ela pagou os impostos reclamados. O nome de Peixe de San Pedro vén pola mancha negra a cada lado que se corresponden coa marca dos dedos do apóstolo. A pesar da súa relativa escaseza vale a pena probalo algunha vez.

O sanmartiño ten unha carne apreciada e saborosa, comparada coa do rodaballo, que fai moitos amigos cando ocupa o seu lugar no prato. É un dos mellores peixes para facer ao sal, no forno e tamén para filetear, pola súa carne compacta. Tamén se pode facer en caldeirada. Despedímonos cunha curiosa receita que ten ao sanmartiño como protagonista.